Streszczenie

Celem pracy jest przedstawienie różnicowania epizodów somnambulizmu od innych zaburzeń czynności ruchowych w czasie snu na podstawie opisu przypadku. W diagnostyce różnicowej somnambulizmu należy wziąć pod uwagę inne parasomnie, które w obrazie klinicznym mogą przypominać epizody somnambulizmu (lęki nocne, koszmary senne, zaburzenia zachowania w fazie snu REM) oraz nocne napady padaczkowe z płata czołowego i nocne napady panicznego lęku. Somnambulizm należy do parasomnii i wraz z lękami nocnymi oraz z wybudzeniami z dezorientacją tworzy podgrupę zaburzeń wybudzania. Epizody somnambulizmu występują głównie podczas snu głębokiego (głównie stadia 3 i 4 NREM, czasem w stadium 2) w pierwszej połowie nocy i objawiają się chodzeniem ze zmiennym stanem świadomości oraz zaburzeniami własnej oceny. Epizody często poprzedzone są siadaniem na łóżku i rozglądaniem się wkoło z dezorientacją. Rozpowszechnienie somnambulizmu w populacji dziecięcej szacuje się na około 17% ze szczytem występowania w wieku 11–12 lat i następnie z wiekiem liczba chorych stopniowo maleje. Rozpoznanie somnambulizmu oparte jest na kryteriach Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń Snu z 2005 r. Badanie wideo EEG-polisomnografia nie jest konieczne do postawienia ostatecznego rozpoznania, ale uznawane jest za „złoty standard” w diagnostyce różnicowej epizodów nocnych.

link do artykułu:
http://www.ptnd.pl/nd/nd00.php?id=243