Streszczenie

 
Somnambulizm (sennowłóctwo, lunatyzm, ang. sleepwalking) należy do parasomnii i polega na występowaniu złożonych zachowań podczas snu wolnofalowego (SWS), których skutkiem jest chodzenie podczas snu ze zmiennym stanem świadomości i zaburzeniami oceny. Epizody somnambulizmu występują w pierwszej połowie nocy, podczas snu głębokiego (stadia 3 i 4 NREM, czasem w stadium 2). Somnambulizm jest częstszy wśród dzieci i w większości przypadków z wiekiem samoistnie ustępuje. Nie ustalono jednoznacznej przyczyny patofizjologicznego mechanizmu występowania somnambulizmu, chociaż najnowsze dane sugerują dziedziczenie autosomalne dominujące o zmienne penetracji. W rozpoznaniu somnambulizmu spełnione muszę być następujące kryteria:

A) chodzenie podczas snu;

B) w trakcie trwania snu zmienny stan świadomości lub zaburzenia oceny w trakcie chodu są demonstrowane przez co najmniej jedną z następujących cech:

1) problemy z wybudzaniem pacjenta podczas epizodu;

2) splątanie po wybudzeniu z epizodu;

3) amnezja (całkowita lub częściowa) epizodu;

4) rutynowe zachowania pojawiające się o niewłaściwym czasie;

5) niewłaściwe lub bezsensowne zachowania;

6) niebezpieczne lub potencjalnie niebezpieczne zachowania;

C) zaburzenie nie jest dostatecznie wyjaśnione przez inne zaburzenia snu, choroby, zaburzenia psychiczne, używane leki lub substancje. Istnieje spora grupa czynników nasilających epizody somnambulizmu, spośród których najczęściej wymieniany jest lek zolpidem. Epizody somnambulizmu powinny być różnicowane z nocnymi napadami padaczkowymi z płata czołowego, z innymi parasomniami oraz z nocnymi napadami panicznego lęku. Dotychczas nie powstały żadne rekomendacje lub algorytmy, które wskazywałby, jak należy leczyć pacjentów z epizodami somnambulizmu, chociaż przy bardziej nasilonych objawach najczęściej zalecanymi lekami są benzodiazepiny.

 
link do artykułu:
http://www.ptnd.pl/nd/nd00.php?id=240